اگر می بینید که دلتان برای کودک درونتان تنگ شده٬ شاید با شناخت این موضوع که او چندان دور نیست بتوانید تماس دوباره با او برقرار کنید. در واقع٬ چیزی که مانع شما می شود بی میلی خودتان در شناخت و پذیرش آن کودک است.

ببینید چقدر نزدیک شدن با مردمی که می توانند مثل کودکان رفتار کنند فرحبخش است. اینان معمولا شادترین و کارآمدترین کسانی هستند که می شناسید٬ مردمانی که فراموش نکرده اند که می توان در عین حال هم شاد و هم مسئول بود. بهتر از اکثر مردم می دانند که چگونه کودک درونشان را آزاد بگذارند. ترسی از افکار دیگران ندارند. می توانند مانند زمان کودکی گاه به گاه به طور کامل غرق در تخیل شوند. می دانند که « زندگی راستین » همه اش کار و هیچ بازی نیست٬ بلکه توانایی رشد از طریق ترکیب پیوسته رشد با بازی تا حد امکان میسر است. نسبت به زنده بودن نوعی معصومیت کودکانه و کنجکاوی دارند٬ و در نتیجه می دانند چگونه بزرگسالان خوبی بوده٬ در عین حال کودک درون خویش را پرورش داده و قدر آنرا بدانند. به نظر من اینها بهترین نمونه برای پیروی هستند و من آنها را مردمان نامحدود می نامم.

( برگرفته از کتاب " زنده باد خودم" نوشته "دکتر وین دایر" )