آشنایی چند ماهه من با blogsky و شروع به کار وبلاگ نویسی باعث شد تا تجربیات جدید و مفیدی کسب کنم و مهمتر از همه موجب آشنایی با برخی دوستان وبلاگ نویس شد.
کاسته شدن تدریجی از امکانات blogsky و اشکالات بسیاری که هر چند وقت یک بار ایجاد می شود باعث شد تا به Persianblog رو بیاورم و مطالبم را علاوه بر اینجا در وبلاگی که در persianblog ساخته ام هم قرار بدهم.
به هر حال و متاسفانه به دلیل وجود برخی مسائل و مشکلات شخصی تا مدتی نمی توانم مطالب جدیدی در وبلاگ قرار دهم یا به کسانی که اظهار لطف می کنند جواب دهم.
از دوستان عزیزی که تا به حال به این وبلاگ سر زده اند و یا در آینده سر خواهند زد تشکر می کنم. ( لطفا در این چند وقت که نیستم مرا فراموش نکنید)
منتظر مطالب و نوشته های جدید در این وبلاگ در اول مهر باشید. دوستانی که مایلند نظر بدهند به این وبلاگ مراجعه کنند.
از تمام کسانی که نظر می دهند پیشاپیش تشکر می کنم.
کسانی که به این وبلاگ (http://peyman59.blogsky.com ) لینک داده اند ولی من فراموش کرده ام تا لینک آنها را قرار بدهم حتما مرا خبر کنند. همچنین دیگر دوستانی عزیزی که مایلند به آنها لینک داده شود.
امیدوارم وقتی برگشتم هم مشکلات blogsky و هم مشکلات من برطرف شده باشد.
خداحافظ
توی خونه نشسته بود. کتاب هایش را باز کرده بود و با ژستی که گرفته بود دیگران رو فریب می داد که مثلا داره کتاب می خونه. اما فکرش را به جاهای دیگری پرواز داده بود. به آینده فکر می کر. اما به جایی نمی رسید. انگار نمی توانست یا نمی شد تصویری رو برای خودش مجسم بکنه. از آینده می ترسید. همیشه حسرت گذشته رو می خورد٬ اگر اینکار را کرده بودم .... اگر آن روز فلان کار را نمی کردم.....
خلاصه٬ تنها کاری که نمی کرد استفاده از همان روز و لحظه ها و ساعت ها بود. شاید نمی دانست که امروز همان فردایی بوده که دیروز به آن فکر می کرده یا از آن واهمه داشته است.
هر چه در آینده دست و پا می زد تا ساحلی رو پیدا کند موفق نمی شد و همیشه غرق می شد.
هیچ وقت دوست نداشت بزرگ بشه٬ اما چاره ای نداشت. این رسم روزگار یا قهر روزگار بود که آدم ها رو ناخواسته به آن سمت می برد. همیشه داست داشت یا زمان متوقف بشه یا خودش در یک زمانی از حرکت بایستد و متوقف بشود.
می دونست هر سالی که می گذره مسئولیتش نسبت به سال قبل چند برابر می شه و شاید تصاعدی زیاد می شد.
هیچ وقت سرنوشت رو باور نکرده بود و با اینکه معتقد بود سرنوشت هر کس توسط خودش ساخته می شه اما هیچ فعالیت یا تکاپویی برای آن نمی کرد. خودش هم دلیلش رو نمی دونست. شاید از تنبلی بود٬ شاید هم از اینکه فکر می کرد به هر حال به جایی نمی رسه. همیشه به بدشانسی هایی که آورده بود فکر می کرد و هر وقت هم بخت به او رو می کرد اصلا توجهی نمی کرد. به قول معروف همیشه نیمه خالی لیوان رو می دید.
ناگهان به یاد حرف یکی از معلم هایش افتاد که گفته بود: « بادکنکی که به سوزن فکر می کرد ترکید. »
نظرات
زمانی برای باز ایستادن و زمانی برای پیش رفتن وجود دارد.هنگامی که گم شده ایم٬ جریان جاری را دنبال می کنیم٬ اما به چیزی که راه درست را به ما نشان می دهد٬ توجه می سپریم. هنگامی که پیش روی ممنوع است٬ همواره راهی برای دور زدن مانع وجود دارد.
اما همانگونه که در مورد علائم راهنمایی و رانندگی نیز رخ می دهد٬ بر بسیاری از موارد گمان می کنیم که فلان علامت راهنمایی به هیچ دردی نمی خورد و از آن پیروی نمی کنیم. یک بار٬ دو بار٬ از چراغ قرمز عبور می کنیم و هیچ حادثه ای رخ نمی دهد; و به این رفتار عادت می کنیم. تا اینکه یک روز .....
به همین دلیل٬ مراقب باشید. در مورد آرزوهایتان بی پروا نباشید. بخت خود را در مورد مهملات امتحان نکنید.
پائولو کوئیلو